تعیین عکس العمل تکیه گاهی تیرهای مفصلی برای طراحی اتصالات آنها در برنامه ETABS 2016

اتصالات در سازه‌های فولادی را می‌توان بر حسب میزان گیرداری به سه رده مفصلی، صلب و نیمه صلب تقسیم نمود. در اتصالات ساده تیر به ستون، هیچ لنگری در محل اتصال ایجاد نشده و زاویه دوران تیر و ستون آزاد است. در اتصال صلب یا گیردار، تمام ظرفیت خمشی عضو متصل شونده توسط اتصال به عضو دیگر منتقل می‌شود و زاویه دوران ثابت می‌ماند. اتصالات با درصد گيرداري بيش از 90 درصد در رده گروه اتصالات صلب، اتصالات با درصد گيرداري كمتر از 20 درصد در رده گروه اتصالات ساده و اتصالات با درصد گيرداري بين 20 تا 90 درصد در رده گروه اتصالات نیمه صلب محسوب مي‌شوند.

به دليل آنكه اتصالات صلب معمولاً مقداري انعطاف پذيري داشته و اتصالات مفصلي نيز قابليت تحمل لنگر را ندارند، اتصالات نيمه صلب كه بين اين دو حالت مي‌باشند مطرح مي‌شوند. از نقطه نظر تحلیل، با پيشرفت و توسعه كامپيوتر و نرم¬افزارهاي كامپيوتري تحليل سيستم‌هاي نیمه صلب امكان پذير گشته است، اما نكته قابل ذكر آن است كه عليرغم اينكه تقريباً در تمامي آئين‌نامه‌هاي طراحي ساختمان‌هاي فولادي، ساختمان‌هاي با اتصالات نيمه صلب در دسته‌بندي انواع سيستم‌هاي ساختماني مجاز به طراحي قرار گرفته‌اند، با اين وجود در اكثر آئين نامه‌هاي طراحي براي كاربرد اين نوع سيستم ساختماني توصيه‌اي به چشم نمي‌خورد.

طراحی اتصالات گیردار (لرزه‌بر) بایستی توسط ظرفیت مورد انتظار تیر انجام شود ولیکن طراحی اتصالات مفصلی می‌تواند به دو روش صورت گیرد. یکی با استفاده از ظرفیت برشی تیر و دیگری توسط حداکثر نیروی حاصل از ترکیب بارهای طراحی. استفاده از روش اول محافظه‌کارانه بوده و معمولا روش دوم استفاده می‌شود. در برنامه ETABS در صورتی که از آیین‌نامه AISC360-05 یا AISC360-10 استفاده نموده باشید، برنامه در حین طراحی تیرها، به شما حداکثر نیروی برشی دو انتهای تیر را گزارش می‌دهد. با راست کلیک کردن بر روی تیرها بعد از طراحی آنها، قادر به دیدن این گزارش خواهید بود. در فیلم زیر این مورد بصورت خلاصه نشان داده شده است.